Düşünceler
Bana hediye ettiği onca şeye sevinmediğim,
Bana sunduğu ve benim almadıklarım, benden isteyip de
benim O’na vermediklerim için,
Tanrı’ya bir özür borçluyum.
Dahası O’nun kucağında ağlamak istiyorum,
Yaşamayıp da yalnızca hayatta kaldığim o günler için.
“Seni seviyorum” demediğim her fırsat için, özür dilemeliyim
Açmadığım kucaklar, kapattığım kapılar,
Kaldırmadığım telefonlar, bakışlarımı cevirdiğim gözler ve edilmemiş dualar için…
Nihayet eğer seni hisseden, anlayan ve seven bir insan bulduysan,
onu tut, dünyanın öbür ucunda bile olsa.
Onu bulman yeterli… Hayatta cok sık yaşayacağın birşey değil bu.
Bu da aklının ucunda olsun: Hiç açmayacak olsan bile hediyelere “teşekkür” dersin.
