Aziz Andreas Yortusu
“İlk Çağrılan Aziz Andreas”
1. RAB’Bİ ARIYOR MUYUZ?
Andreas, Celile Gölü’nün kıyısındaki küçük kasaba Beytsayda’da doğup büyüdü. Orada kardeşi Simun ile birlikte balıkçılık sanatını öğrendi. Bir gün, Vaftizci Yahya’nın Mesih hakkındaki vaazını dinlemek için heyecanla Şeria Nehri kıyılarına koştu. Mesih’in gelişini gün be gün büyük bir özlemle bekliyordu.
Bir gün, arkadaşı Yuhanna ile birlikte şaşkına döndü çünkü Peygamber, uzaktan Rab’bin büyüleyici siluetini göstererek şöyle dedi: “İşte Tanrı’nın Kuzusu.”
İki öğrenci hemen coşkuyla O’nu tanımak için koştu. Rab onlara dönerek sordu:
— Benden ne istiyorsunuz?
— Rabbi, nerede kalıyorsun? diye sordular.
— Gelin ve görün, diye yanıtladı Rab.
Bu eşsiz anı hayatları boyunca asla unutmadılar. Saat yaklaşık akşamüstü dört civarıydı ve gece olana kadar Rab’bin yanında kaldılar. O’nun ilahi sözleri ruhlarına derin bir şekilde kazındı. Hava kararmışken, Andreas kardeşi Simun’a koştu ve büyük bir sevinçle: “Mesih’i bulduk,” dedi. Uzun zamandır bekledikleri Mesih’ti bu. Ve o gece Simun’u Rab’bin yanına götürdü.
Andreas’ın Mesih’i tanıma arzusu, basit bir balıkçının merakı ya da masum ilgisi değildi. İçinde derin manevi arayışlar taşıyordu. Küçüklüğünden beri Mesih’in gelişinin hayaliyle büyümüştü. O’nu tanımak için güçlü ve yakıcı bir özleme sahipti. Ve O’nu gördüğü anda ilahi büyüklüğünden öyle etkilendi ki her şeyi bırakıp O’nun öğrencisi oldu ve sonsuza kadar yanında kaldı.
Peki bizim ruhumuz Rab’bimize karşı böyle bir aşkla yanıyor mu? İçimizde O’na karşı durdurulamaz bir çekim var mı? O’nu kutsal bir özlemle arzuluyor muyuz?
Bu sorulara hemen kolay bir yanıt vermeyelim. Çünkü Tanrı’ya olan sevgimiz sadece ruhsal bir eğilim değil, bir yaşam biçimidir. Tanrı’yı gerçekten seven kişi, sevgisini günahlı veya boş şeylerle bölüşmez. Rab’bi seven kişi erdemi de sever. Dua için büyük açlık ve susuzluk taşır. Lütfun sırları için bitmek bilmez bir arzu hisseder. Tanrı’yı sürekli zihninde taşır, O’nu düşünmekten huzur bulur. O’nunla gizemli bir birlikteliği özler. Ve Rab böyle bir kişinin hayatına gelir, kendini ona açıklar, tıpkı Andreas’la yaptığı gibi onunla gece olana kadar konuşur.
2. O BİZİ TANIYOR
Ertesi gün Rab, yine Beytsayda’dan olan Filipus’u buldu ve ona: “Ardımdan gel,” dedi. Filipus bu büyük çağrıdan büyülenmişti; sevincini tutamadı. Koştu, arkadaşı Natanel’i buldu ve ona:
“Mesih’i bulduk,” dedi. Musa’nın ve peygamberlerin yazdığı kişiyi bulduk. O, Nasıralı İsa’dır.
— Nasıra mı? diye şaşırdı Natanel.
Kötü şöhretli Nasıra’dan iyi bir şey çıkabilir mi?
Filipus hemen cevap verdi:
— “Gel ve gör.”
Gözlerinle gör ve ikna ol.
İkisi birlikte Rab’be doğru koşarken olağanüstü bir şey oldu. İsa, Natanel’in kendisine doğru geldiğini görünce şöyle dedi:
“İşte gerçekten bir İsrailli: yüreğinde hile olmayan biri!”
Natanel bu sözlere şaştı ve sordu:
“Rab, beni nereden tanıyorsun?”
Rab yanıtladı:
“Filipus seni çağırmadan önce, seni incir ağacının altında gördüm.”
Natanel bu sözleri duyunca, şaşkınlığı hayranlık ve korkuya dönüştü. Artık önünde duran kişinin yalnızca bir peygamber değil, yüreğinin derinliklerini bilen Mesih olduğunu anladı. Ve imanla şöyle dedi:
“Rabbi, gerçekten sen Tanrı’nın Oğlusun; sen İsrail’in Kralısın.”
Natanel’in bu itirafı, yalnızca coşku ya da hayret patlaması değildi. O, önündeki Öğretmenin sadece bir peygamber değil, Tanrı’nın Oğlu olduğunu ve her şeyi bildiğini anlamıştı. Bunu da ilahi, içsel, sınırsız ve mükemmel bir şekilde biliyordu.
Rab’bimiz her şeyi bilir. İç dünyamızın en derin katmanlarını, karakterimizi, mizacımızı, düşüncelerimizi ve duygularımızı bilir. Yüreğimizin gizli özlemlerini, iç çekişlerini, dualarımızı ve yakarışlarımızı duyar. Ruhsal mücadelemizi ve kaygımızı bilir. Zayıflıklarımızı, düşüşlerimizi, gözyaşlarımızı, acımızı, üzüntülerimizi, sınavlarımızı ve hastalıklarımızı bilir. Her şeyi bilir.
Bu gerçeği asla unutmamalıyız. Özellikle de keder ve sınavlara daldığımız zamanlarda, cesaretimizi kaybetmeyelim. Mesih bunların hepsini bilir ve bize yardım etmeye hazırdır. Yeter ki biz imanla O’na sığınalım.
Aziz Andreas Yortusu
