Atanasius, Keşiş Aziz Antonius’ un Yaşamından
“Kusursuz olmak istiyorsan git, sahip olduğun her şeyi sat; yoksullara ver, gel beni izle ve göklerin krallığında bir hazinen olacak.”
Ana-babanın ölümünden sonra, ondan daha küçük olan kız kardeşi ile yalnız kaldığında. On sekiz veya yirmi yaşındaki Antonius, eve ve kız kardeşine bakmaya başladı. Ailesinin ölümünden daha altı ay geçmemişti ki, günün birinde adet edindiği gibi Ayine gitmekte iken, her şeyi terk ettikten sonra Rabbi izlemeye koyulan Havarileri dürten neden konusunda düşünmeye başladı. Havarilerin İşleri’nde sözü edilen, mallarını satan ve edindiklerini yoksullara dağıtılmak üzere Havarilerin ayaklarına seren o insanları anımsıyordu. Bundan başka göklerde elde etmeyi ümit ettikleri varlıkların hangileri ve kaç tane olduğunu düşünüyordu.
Bu konulan derin derin tasarlarken İncil’in okunduğu sırada kiliseye girdi ve Rabbin o zengin adama, “Kusursuz olmak istiyorsan git, sahip olduğun her şeyi sat; yoksullara ver, gel beni izle ve göklerin krallığında bir hazinen olacak” (Mt. 19,21) dediğini duydu.
O zaman Antonius, azizlerin yaşam öyküsünün kendisine lütuf tarafından sunulup, o sözler özellikle kendi için okunuyormuş gibi hemen kiliseden çıktı, ailesinden miras kalan malları – son derece verimli ve güzel üç yüz kadar arazisi vardı – kendi ve kız kardeşi için sorun nedeni olmamaları için köy sakinlerine armağan etti. Tüm taşınılabilir mallarını da sattı ve bundan edindiği çokça parayı yoksullara dağıtıp, salt küçük bir kısmını kız kardeşine ayırdı.
Başka bir kez Ayine katıldığında, Rabbin İncil’deki şu sözlerini de duydu: “Yarın için kaygılanmayın” (Mat. 6, 34). Daha fazla dayanamayıp yeniden dışarı çıktı ve kalanları da hediye etti. Kız kardeşini, kendilerini Allah’a adayan rahibelere teslim etti ve evinin yakınlarında inzivaya çekilip, kendine hiçbir pay tanımaksızın, büyük bir güçle sert bir yaşam sürdürmeye başladı. Kendi elleriyle çalışıyordu. Çünkü “çalışmak istemeyen, yemek de yemesin” (II. Sel. 3. 10) buyruğunu duymuştu. Kazandığı paranın bir kısmı ile ekmeğini satın alıyor, gerisini ise yoksullara veriyordu.
Çoğu vaktini dua etmekle geçiriyordu, çünkü inzivaya çekilip sürekli olarak dua etmenin gerekli olduğunu öğrenmişti (Bk. I Sel. 5.17). Okumada öylesine dikkatliydi ki, yazılanlardan hiçbir şeyi kaçırmıyordu, aksine her şeyi aklında tutuyordu. Öyle ki bellek sonuçta, kitapların yerini aldı. Tüm kasaba halkı ve iyiliklerinden yararlandığı erdemli insanlar, bu tür bir kişi ile karşılaştıklarında, ona Allah’ın dostu derlerdi ve kimi onu bir oğul, kimi de bir kardeş gibi sever.
Kaynak:www.meryemana.net