Kilisenin bedenindeki sevgi
Bugünkü Elçisel okuma pasajımızda Elçi Pavlus, Mesih’in sevgisinin paydaşlığını benimsenmesi ve bunun Kilise’nin bedeninde, tüm yaratılışta sürekli dolaşımına katkıda bulunması için imanlıya yönlendirici talimatlar verir. Çünkü insan, Tanrı’nın sevgisinin sonsuz olduğunu ve günahlarımız nedeniyle ruhsal olarak ölmüşken, Tanrı’nın Mesih aracılığıyla bize yeniden hayat verdiğini anladığı zaman (Efesliler 2:5), “iyi değişimi” yaşar. Tüm yaratılışın ve insan varoluşunun bir armağan, Tanrı’nın sevgisinin bir lütfu olduğunu ve insanın kendisine değil ama Tanrı’ya ait olduğunu kabul eder. Mesih’teki özgürlüğü deneyimlemenin benmerkezcilikten, rasyonalizm ve bencillikten uzak durarak Tanrı’ya bağımlı olmanın, sevgi ve sunu paydaşlığı olduğunu hisseder.
Tarihsel çerçeve
Pavlus, pasajımızın alıntılandığı Korintlilere İkinci Mektup’ta, Makedonya’daki Kiliselerin Yeruşalim’deki Hristiyanlara sunmuş olduğu cömert bağışlarından uzun uzadıya söz eder.
Pavlus, Korintliler’e, Makedonyalıların sahip oldukları imkânlardan çok daha fazlasını sunduğunu hatta kendilerine bu sevgi hizmetine katılmalarına lütfedilmesini istediklerini açıklar. Böylece Elçi, Korintlilerin de bu konuda geri kalmayacağından emin bir şekilde, Yeruşalimdeki fakir kardeşlerine içten sevgilerini göstermeleri için onları harekete geçmeye teşvik eder. “Rabbimiz İsa Mesih’in lütfunu bilirsiniz. O’nun yoksulluğuyla siz zengin olasınız diye, zengin olduğu halde sizin uğrunuza yoksul oldu” (2. Korintliler 8:9) sözleriyle Rabbi sevginin en asil örneği olarak gösterir. Burada “yoksulluk” kelimesinin anlamı, Mesih’in beden almayı tenezzül etmesidir. Insan, Mesih’in beden almasıyla Mesih’in uluhiyetine paydaş olarak zenginleşti.
Pavlus, başkalarının rahat etmesi için onların bir şeyden mahrum kalmasını değil ama herkes için eşitlik istiyor. Ve yine çok yerinde bir şekilde, mevcut durumda, Kudüs’teki fakir Hıristiyanların açığına Korintlilerin fazlalarının da ekleneceğini, böylece başka bir zaman, olası bir ihtiyaç halinde, bunun tam tersinin gerçekleşeceğini vurguluyor.
“Tanrı sevinçle vereni sever” (2. Korintliler 9:7).
Elçi Pavlus, Tanrı “sevinçle vereni”, yani zevkle, iyi bir ruh hali ile vereni sevdiğini yazarken, Tanrı’yı seven ve O’na ait olduğunu bilen kişinin, kendi varlığında Mesih’in varlığını hissettiğini vurgulamak ister. Tam da Bu his (yani insanın varlığında Mesih’i hissetmek) ona sevincin doluluğunu verir (Yuhanna 16:24). İnsan o zaman komşusuna sevinçle ve cömertçe bağışta bulunur. Bir de tam tersine “az eken” (2. Korintliler 9:6), yani Tanrı’nın sevgisini kabul edip bencilce duyguları yüzünden onu kendisine saklayan, özgüven eksikliği gösteren kişi. Bu kişi başkalarından almayı talep eder ama sunmayı reddeder.
Bağış yapmak ile İlahi Litürji arasındaki bağlantı
Tanrı’nın sevgisini yoksul kardeşleriyle paylaşan insan, Mesih’in Getsemani’de dua ettiği gibi tüm insanlığı duasına dahil eder. Aziz Sofronios’un yazdığı gibi gerçek kişiliğinde, gerçek varoluşunda ortaya çıkar. Buna ek olarak, faaliyetlerini ve eylemlerini bencilce duygular olmadan gerçekleştirir. İmanlının bağışı kendi başına, bireysel olarak bir anlam ifade etmez ama onun Tanrı’yla bağımlı olmasının bir yolu bulunmalıdır. Devamında kendisi de Tanrı’nın armağanlarını ve nimetlerini komşularına dağıtmak için yararlı bir araç haline gelir.
Varoluşun bu şekilde işleyişi sevginin, yardımseverliğin, merhametin, kardeşliğin, hizmetin, insanların Mesih’teki bağının kutsallaştırıldığı ilahi Litürji ile ilgili olduğunu gösterir. Çünkü Kilise’nin bedeninde yayılan sevgi, Tanrı’dan başlayarak insanların kalplerinden geçer ve göksel sunağa, yani, onu temiz bir kurban ve hoş kokulu bir mür olarak kabul eden Rab İsa Mesih’e ulaşır. “Her mükemmel armağan” (Yakup 1:17) O’ndan gelir ve bir övgü armağanı, minnettarlık, şükran ve sevgi adağı olarak O’nda sona erer.
Arhimandrit N.K. Foni Kiriou (Rab’bin Sesi) 41 numaralı broşüründen alıntılanarak tercüme edilmiştir. 8 Ekim 2023
